Het is een drukte van belang n het terrein rond het toekomstige station Ede-Wageningen. Tientallen mensen zijn in de weer met planken, betonmolens en timmergereedschap. Het loont de moeite deze mensen eens nader te bekijken. Is dat niet die accountant die in Utrecht werkt, en die vrouw daar, reist die niet iedere ochtend naar Maarn? Kijk, enkele mensen leggen hun gereedschap neer en lopen naar een keet. Even later komen ze er weer uit, niet langer gekleed in overall, maar net in pak, broek of rok. Wat doen deze mensen?

Om dat te begrijpen moeten we een jaar in de tijd teruggaan. Iedere ochtend ploeterden deze mensen door modder en zand naar het perron van waar hun trein zou vertrekken. Iedere ochtend vervloekten ze die werklui die maar niet opschoten. In een le klas treincoupé notabene is het idee geboren toen om een tijd lang te helpen bij de opbouw van hun nieuwe station. De bouwtijd zou hiermee ongetwijfeld met een jaar kunnen worden bekort en belangrijker nog; ze zouden een jaar minder door die dagelijkse chaos hoeven te sjouwen. Een jaar minder kankeren op te weinig loketten; niet overdekte tunneltrappen; een jaar minder lang vieze voeten krijgen en tegen een iets florissanter stations uiterlijk mogen aankijken.

Een wervingsactie bracht 240 mensen bij elkaar die gezamenlijk en consequent ieder een uur voor hun normale vertrek vanaf het station aanwezig zijn om opbouwend werk te verrichten. Onder begeleiding van ervaren werklui verrees zo een nieuw station gestaag uit de grond. Zo kon het gebeuren dat zij die drie dagen tevoren nog het geheel gefrustreerd aanzagen, nu een ongelovig 'oohh' uitten. Steeds meer mensen hielpen mee bij het werk. Als de luidsprekers een vertraging van een trein van tenminste 10 minuten omriepen, werden voor die tien minuten nog even de mouwen opgestroopt. Wat hoe eerder het station klaar zou zijn, hoe beter!